Choroba Parkinsona to związane z wiekiem postępujące schorzenie neurodegeneracyjne, występujące w krajach rozwiniętych z częstością od 41 osób na 100 000 w czwartej dekadzie życia do ponad 1900 na 100 000 u tych, którzy mają więcej niż 80 lat. Przyczyną są zaburzenia występujące w układzie dopaminergicznym, polegające na utracie neuronów wytwarzających dopaminę w obrębie istoty czarnej ośrodkowego układu nerwowego i okolicznych tkanek, w tym również drogi wzrokowej.
Typowe dla tej choroby objawy motoryczne charakteryzują się sztywnością, drżeniem spoczynkowym i spowolnieniem ruchowym. Mogą też wystąpić objawy niemotoryczne, do których między innymi należą zaburzenia widzenia pod różnymi postaciami. Dzięki badaniom elektrofizjologicznym i obrazowym zmiany te mogą być zaobserwowane i udokumentowane przez okulistów za pomocą analizy struktury i czynności siatkówki oraz analizy funkcji drogi wzrokowej.
Wykazano, że neurodegeneracja drogi wzrokowej może pojawić się nawet kilka dekad przed wystąpieniem objawów motorycznych i zazwyczaj zmiany czynnościowe siatkówki poprzedzają jej zmiany strukturalne. Zatem takie badania, jak: błyskowa lub wieloogniskowa lub stymulowana wzorcem elektroretinografia, a także wzrokowe potencjały wywołane mogą ujawnić nieprawidłowości w drodze wzrokowej jeszcze na etapie, gdy zmiany strukturalne są niewidoczne. Badania elektrofizjologiczne i obrazowe narządu wzroku wydają się przydatnym narzędziem ułatwiającym diagnostykę tej choroby na jej wczesnym etapie, a także pozwalają zrozumieć przyczyny niespecyficznych zaburzeń widzenia pojawiających się u pacjentów z chorobą Parkinsona.
